De Rode Draad van Hulp(v)Aardigheid

Soms is je leven zo chaotisch, dat het moeilijk is om een rode draad door je leven te vinden. Toch zul je die rode draad op moeten zoeken, als je enige lijn in je leven aan wilt brengen. Het kijken naar de dingen die je blijven trekken, zowel positief als negatief, is een goede manier om jezelf bewust te worden. Het grappige is dat je het ergens wel weet, maar dat het vaak zo sterk op de voorgrond aanwezig is, dat je er over heen kijkt. Dan zie je door het web dat je hebt geweven je eigen draden niet meer. Neem je echter even afstand, dat is de kans groot dat je ineens de rode draad 'ziet' die door je leven loopt. Je weet het, maar je weet het toch ook weer niet.

Sommige dingen worden meerdere malen in je leven tegen je gezegd en als je het hoort denk je, o, zit dat zo. Dan lijkt het alsof er een wereld voor je open gaat. Toch gebeurt het vaak zat, dat je deze momenten weer vergeet. Ze 'slippen' als het ware naar de achtergrond en je gaat op je oude, onbewuste manier verder. Later in je leven hoor je hetzelfde item weer, maar niet eerder dan dat je door een skala van ontwikkelingen bent gegaan.

Je hoort hetzelfde, soms door een ander, op een andere manier uitgelegd en je denkt: eureka, had ik dat maar eerder geweten. Dan had mijn leven er heel anders uit gezien. Tot je, net als ik, op een gegeven moment wakker wordt (en het maakt niet uit of je hebt liggen slapen hoor) en inziet dat deze kennis al heel lang bij je hoort. Het dringt tot je door, dat is het verschil. Als je doorleefd hebt, wat je sluimerende kennis je te vertellen heeft, dan pas zul je het weten. Weten om niet meer te vergeten, omdat je dit principe geïntegreerd hebt in je bestaan. Je weet het niet alleen. Je leeft het ook. Kijk, dit noem ik nou het bewustwordingsproces.

Alles is een kwestie van timing. De juiste gegevens op het juiste moment. Daarom is het zo moeilijk om een ander te helpen. Vaak zie je als buitenstaander precies waar de knoop zit. Heel vaak zien we hierin ook een stukje herkenning. Net alsof het leven zegt: "Kijk, hier stond jij ook eens. En weet je nog wat een stomme fouten jij toen gemaakt hebt? En weet je nog wat een verdriet je daardoor hebt gehad?" Dan denk je als buitenstaander, dit is mij overkomen, maar het zal hem (of haar) niet overkomen. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om dit te voorkomen. Een soort van goedmakertje voor je eigen gevoel en hoe altruïstisch het ook overkomt, gewoon een daad van eigenbelang. Gewoon een manier om je eigen pijn te helen.

Dit soort helpers komen vaak heel gefrustreerd over en ze worden nog verder gefrustreerd als ze bemerken dat hun hulpvaardigheid niet eens op prijs wordt gesteld. Erger nog, degene die ze willen helpen wordt koppig en gaat blindelings zijn of haar ondergang tegemoet. Eigen schuld, dikke bult. Als je extra pech hebt, wordt ook nog eens de beschuldigende vinger naar jou uitgestoken. "Als hij/zij zich er niet mee bemoeid had..." En dat terwijl jij verongelijkt thuis zit te denken: "Wat zijn mensen toch ondankbaar, ik wou dat er toen maar iemand was geweest die mij had willen helpen."

Nou, die was er toen vast ook wel, maar waarschijnlijk heb jij toen ook niet geluisterd, omdat jij er nog niet klaar voor was. Omdat je er van moest leren, of omdat je iets op moest lossen. Honderd mensen kunnen het tegen je zeggen, maar als je het ervaren hebt, weet je pas echt wat er bedoeld wordt. En net als jij hebt moeten leren, zo heeft ieder ander ook het recht om zijn eigen 'fouten' te maken. Ik heb fouten tussen haakjes gezet, omdat wij het vaak zien als fouten, maar uit ervaring weet ik dat deze fouten slechts ervaringen zijn. Ervaringen die je nodig hebt in je ontwikkelingsproces. Om te leren inzien, om je te vormen, maar soms ook om een stuk van he karma op te lossen. Als je dit weet, wordt je vanzelf wat voorzichtiger met helpen, omdat je wat voorzichtiger in je oordeel wordt. Want wat nou, als zo iemand bezig is met het oplossen van een stuk karma, zodat hij/zij deze strijd achter zich kan laten? Wie zijn wij dan, om dit te verhinderen, enkel en alleen omdat wij ons schuldig voelen als we niets doen?

Moeten we dan niets doen? Nee, dit is geen pleidooi om maar rustig achterover te gaan zitten en de ander zijn ongeluk tegemoet te laten gaan. Want, en dit is nou net het tegenstrijdige in het hele verhaal, sommige fouten hoeven niet gemaakt te worden. Sommige mensen zijn al zo ver in hun ontwikkeling, dat ze genoeg hebben aan één enkel woord. Deze mensen zijn dan ook te helpen.

Ik nodig de 'helpers' uit, als ze op een situatie in hun omgeving stoten, die ze koste wat kost willen voorkomen eerst eens bij zichzelf te rade te gaan. Waarom wil ik helpen? Waarom doet het mij zo'n pijn? Waarom heb ik het gevoel dat ik de enige ben die kan helpen, want als ik niet zou kunnen helpen, dan zou dit toch niet in mijn omgeving plaats vinden? Wees dan dankbaar dat je deze les nog eens voorgeschoteld krijgt, want inderdaad, het vindt niet voor niets nog eens in je omgeving plaats. Niet omdat jij die ander zo nodig moet helpen (en dit is de 'fout' die het meeste gemaakt wordt) maar omdat het voor jou een kans is om je eigen daden te herzien. Om nogmaals door de pijn te gaan, die je toen niet volledig hebt willen voelen, omdat je hierin ook je eigen bescherming aanbrengt. Maar de pijn moet er wel uit. En dit is een mooie kans om het te doen.

Op deze manier kun je ervaringen tot een goed einde brengen, zodat ze niet in je lichaam blijven zitten en daar een bron van ziekte vormen. Of vervelender nog, zodat je het niet nòg een keer mee hoeft te maken, want als je niet leert, presenteert het leven je hetzelfde probleem nog een keer, maar dan in een ander jasje, of, zoals bij mij altijd het geval, in een andere broek. Net zo lang tot je het je bewust wordt. En als je dan goed op je leven terug kijkt, zie je dat de kern van dit probleem de rode draad vormt in jouw leven. Net zoals die ander ook een rode draad heeft.

Als jij tegen beter weten in aan het probleem van die ander werkt, dan moet je toch eens afvragen wat er met jou aan de hand is. Is jou probleem niet groot of interessant genoeg, zodat je andermans probleem moet stelen om iets te voelen? Waarom moet je zo nodig die draad van die ander pakken, want als je al die draden gaat verwikkelen, krijg je een verwarde kluwen. Pak je eigen draad op, want deze draad, is net als de draad van Ariadne, de draad die je terug naar huis kan leiden.

Er zijn een myriade van dit soort draden, die tezamen automatisch een fijn netwerk vormen, waardoor er een vangnet ontstaat waarin iedere verdwaalde ziel opgevangen wordt. En dit te geloven heeft te maken met vertrouwen, maar daar kom ik een andere keer nog op terug....

Xanthe is niet mijn eigen naam, maar de naam waaronder ik schilder, schrijf, dicht, kortom waaronder ik mijn creativiteit naar buiten breng. Aan het voeren van deze naam gaat een hele beleving vooraf, welke ik beschrijf in het artikel: What's in a Name?