Ik schrijf van tijd tot tijd naar mezelf, als methode om te komen tot grotere zelfkennis. Ik probeer dan ook helemaal eerlijk te zijn. Dit eerlijk zijn tegen jezelf is één van de belangrijkste dingen. En dat is heel moeilijk, vooral als er steeds weer dingen om je heen gebeuren, die op het ene moment heel waar aanvoelen, maar later een vorm van fantasie blijken te zijn geweest. Als je dan later terugleest wat je hebt geschreven, 'schaam' je je voor jezelf. Ik wel tenminste.

Hoewel ik donders goed weet dat dit niet zou moeten, omdat je jezelf niet hoeft te schamen voor de manier waarop je dingen ervaart, is het een emotie die niet te onderdrukken is. Je zou je kunnen afvragen waar die schaamte vandaan komt. Omdat de tekens die je op een bepaald moment geïnterpreteerd hebt, niet de 'juiste' zijn geweest.

Meestal is het echter de interpretatie waar het aan schort, niet het (voor)teken. Soms blijken de tekens heel anders bedoeld te zijn, dan je op dat moment in had kunnen schatten. Het maakt dat je aan jezelf gaat twijfelen. Aan de ene kant voel je de dingen haarscherp aan, aan de andere kant zit je er even gemakkelijk 'naast'.

Dit 'er naast zitten', komt vooral voor als je te gefrustreerd naar een verklaring gaat zoeken. Je bent er continue mee bezig en je bent ook steeds op zoek naar bevestiging. Dit komt omdat het een manier van leven is. Omdat het 'ongrijpbare' een onderdeel van je leven wordt, en als het er even niet is, voelt dat aan als een gemis. Dan ga je zoeken. Omdat deze manier van leven een soort van paranormale verslaving is. In het positieve dan.

Ik zal dit laatste even uitleggen. Er is over het algemeen namelijk niets positief aan een verslaving, want een verslaving is iets waar je niet buiten kunt. Deze vorm van verslaving komt echter voort uit een soort van zielsverlangen. Misschien zelfs uit een soort van heimwee. Heimwee naar 'boven'. Heimwee naar jezelf. Heimwee naar een plek waar je jezelf kunt zijn, zonder door anderen be- en/of veroordeeld te worden.

Ik ken, als geen ander dit gevoel van heimwee en van tijd tot tijd geef ik er dan ook aan toe. Dan neem ik de tijd om te huilen, waarna ik mezelf weer tezamen raap en tegen mezelf zeg, "lang genoeg geweest, je moet weer verder". Eigenlijk zou ik moeten zeggen, "Je mag weer verder". Het leven is namelijk geen straf, maar een voorrecht, wanneer je het als zodanig wenst te beleven. Het leven zou geen opoffering moeten zijn, maar een gift. Het is het waard om geleefd te worden!

Dat besef is de eerste stap naar heling. Om te stoppen met overleven en te beginnen met leven. Leven vanuit je hart. Stoppen met overal achteraan te hollen, want je rent eigenlijk alleen maar weg van jezelf.

Het maakt niet uit wat voor vorm dit 'weghollen' heeft. Of je nu wegvlucht in alcohol of drugs, of dat je 'spiritueel' bezig bent en wegvlucht in het geven van cursussen en adviezen, waar je zelf eigenlijk niets aan hebt, maar dat wel je gedachten weghaalt van jezelf.

Ieder persoon heeft een enorme hoeveelheid aan wijsheid van zichzelf. Eigen-wijsheid wordt dit ook wel eens genoemd. De beste manier om tot heling te komen is om eigen-wijs te worden. Om die schat in je Zelf aan te boren, en het enige wat het van je vraagt is eerlijkheid en tijd. Tijd voor jezelf. Tijd om naar jezelf te luisteren.

Is het hoog tijd dat je naar jezelf gaat luisteren en weiger je dit categorisch, dan heeft het leven zo zijn eigen maniertjes om je hier toe te dwingen. Cursussen, die zo goed leken voor je, gaan niet door, of worden op een andere manier onmogelijk gemaakt om te volgen. Dit gebeurt vooral als de cursus niet langer het middel is, maar een doel op zich is geworden. Dat doel is dan het wegvluchten voor jezelf. Als je je onderzoeken al hebt gedaan en je doet niets met die informatie, dan heeft verdere informatie geen enkel nut.

Als ik zeg dat je 'er iets mee moet doen', bedoel ik niet dat je de informatie moet overdragen, maar integreren. Over het algemeen steekt het leven zo in elkaar, dat als jij, vanuit een diep innerlijk willen, de wens uit om aan jezelf te werken, het leven die dingen naar je toe brengt, die jij voor je transformatie nodig hebt.

Wanneer je geleerd hebt om de rust en tijd te vinden, die je nodig hebt om 'echt' naar jezelf te luisteren, zul je de tekens duidelijk zien. Die tekens zien, 'opslaan' en ze de tijd geven om tot ontwikkeling te komen, dat is vaak het moeilijkste wat er is. We 'zien' de dingen vaak heel helder en duidelijk, maar vaak ver voor in de tijd. Als we te gefixeerd op de betekenis (het verklaren) raken, houden we onze eigen ontwikkeling tegen. Daardoor lijkt het alsof een voorteken niet 'goed' was en gaan we ons vaak focussen op iets wat wel binnen ons bereik, ons be-grijpen, ligt.

Hoewel het best mogelijk is, dat we van tijd tot tijd dat diepe gevoel van dankbaarheid en vertrouwen ervaren, komt dit twijfelen toch voort uit een gebrek aan vertrouwen. Dat lijkt heel tegenstrijdig en in wezen is het dat ook. Maar laten we eerlijk zijn, dat gevoel van dankbaarheid dat we van tijd tot tijd ervaren is meestal gekoppeld aan een bevestiging. Als één van de voortekenen wel op zijn plek lijken te vallen. Het is echter de kunst, om het gevoel van vertrouwen te blijven houden. Oók, als de omstandigheden een heel andere kant op wijzen.

Om dit te kunnen moeten we terug gaan naar onze eigen kern. Dat is de enige zuivere graadmeter. Ook al lijkt het gevoel in tegenstrijd met de omstandigheden: LUISTER ALTIJD NAAR JE INTUÏTIE!

Ik wil graag op gelijkwaardige voet met mensen om gaan. Mezelf niet boven anderen zetten, want ik weet als geen ander, dat ik van anderen ook veel kan leren. Ik ben me daar zeer van bewust. Vaak komen schriftelijke consulten, lezingen, verhalen of mijn kunst precies op het moment dat ik een bepaalde situatie onder ogen moet zien. In vele gevallen heb ik de situatie zelf dan al achter de rug, maar zijn die dingen zó lang een deel van je persoonlijkheid geweest, dat ze heel hardnekkig zijn geworden. Daarom is het schrijven aan mezelf en/of voor anderen zo belangrijk. Omdat de dingen, die op papier gezet worden, van tijd tot tijd weer gezien worden en op deze manier een diepere indruk achter laten.

Schrijven dus, als manier om tot heling te komen. Dingen die je voelt, ervaart en denkt, zo eerlijk mogelijk op papier zetten. Niet voor een ander, hoewel een ander er vaak ook baat bij kan hebben. Nee, in eerste instantie voor jezelf. Als je er anderen mee kunt helpen, komt dat vanzelf wel.

Wanneer je begint te schrijven, zonder er al te diep over na te denken, zul je merken dat er vaak heel andere dingen op papier komen dan je van tevoren van plan was om neer te zetten. Laat dit dan maar gebeuren. Hetgene wat je in eerste instantie op papier wilde zetten, was hoogstwaarschijnlijk minder belangrijk dan datgene wat uiteindelijk op papier komt. Als die dingen echt belangrijk waren, verdwijnen ze niet zomaar. Echt belangrijke dingen komen vanzelf weer in je hoofd op en dan kun je ze alsnog verwoorden.

Het handelen (mediteren, schrijven, muziek maken, of welke vorm van kunst dan ook) naar je intuïtie, heeft te maken met vertrouwen. Handelen naar wat je ingegeven wordt staat gelijk aan vertrouwen dat de dingen goed zijn, zoals ze gebeuren. Dat geeft meer gemak in het leven, want als je leert in vertrouwen te handelen, hoef je niet te lang na te denken over de gevolgen van je doen en laten.

We aarzelen vaak te handelen, omdat we de dingen 'in de hand' willen houden. Het uitoefenen van controle over onze handelingen, door de gevolgen van tevoren te trachten te overzien. Soms zijn die gevolgen echter niet te overzien, omdat we niet alles weten.

Het handelen naar je intuïtie is géén vrijbrief om maar te doen en laten wat er in je opkomt. Het is óók geen manier om de verantwoordelijkheid van je eigen handelen van je af te schuiven, integendeel.

Verwar vooral niet het handelen naar intuïtie met handelen naar je emoties, ofwel naar je geconditioneerde gevoel. Handelen naar je intuïtie is handelen naar eer en geweten. Intuïtie geeft zuiver aan wat voor jou goed en niet goed is. Wie kent er niet het knagende gevoel van je geweten, wanneer je gehandeld hebt tegen jezelf in?

Het kan gebeuren, dat je intuïtie je ingeeft te handelen, maar het gevoel dat je daarbij ervaart slecht is. Dat gebeurt vooral in het geval dat er een (voor jou) negatieve emotie aan gekoppeld is en/of de komende situatie een lering is, waarbij je een lading verdriet te verwerken krijgt. Dan gaat het vaak om een belangrijke, reinigende handeling, waarbij je door je verdriet, woede, of wat voor emotie dan ook heen moet. Het gaat immers om het doorleven van die ervaring.

Dingen zijn nooit zomaar goed of slecht. Termen als goed en fout, of goed en slecht, zijn relatief, net als de waarheid. Ervaringen zijn goed of slecht voor jou. Het gaat immers om jou. Hoe jij in een bepaalde situatie handelt. Hoe jij de dingen voelt. Hoe jij de dingen ervaart. Het gaat om de ervaring. Het ervaren van wie of wat jij bent.

En om dat te leren heb je anderen nodig. Andere mensen om je heen. Omstandigheden die je naar je toe trekt, omdat het jouw leerproces is. Jouw leerproces, vaak duidelijk gemaakt door de relatie met die ander, die de ene keer projecteert, en de andere keer spiegelt. Ook het maken van dát onderscheid wordt gemakkelijker, naarmate je dichter bij je kern komt.

Eén van de valkuilen, is het feit dat men de dingen vaak te perfectionistisch wil doen. We hebben vaak moeite om onszelf iets te vergeven, dat we achteraf beoordelen als een fout. Dat komt vaak voort uit een te groot gevoel van verantwoordelijkheid, vooral in relatie tot een ander.

Ieder mens heeft de verantwoording voor zijn eigen leven. Daar hoort de prioriteit te liggen en dat is nou net het gedeelte waar het grootste deel van de mensen moeite mee heeft. Vooral gevoelige mensen trappen nogal eens in die val. Ze willen nare situaties (die ze vaak goed voorzien) voor anderen trachten te voorkomen, door ze te waarschuwen. Belangrijk is te beseffen dat je dan niet (altijd) bezig bent met het belang van die ander, maar met je eigen pijn en/of schuldgevoel. Het zou namelijk heel goed kunnen dat die ander die 'fout' moet maken, om redenen die ik hierboven genoemd heb.

Het zijn omstandigheden die ze zelf in het leven roepen, bewust of onbewust. Het is de invulling van het leerproces dat ze zelf gekozen hebben, als lesmateriaal voor hun ziel. Om te komen tot een grotere zelfkennis. En wie zijn wij dat om ze daar van af trachten te houden? Een stelletje malloten? Met welk recht?

Wat wil je zijn? Wie wil je zijn?

Een malloot? (Wat van tijd tot tijd ook zijn voordelen schijnt te hebben)
Atlas? (Die de hele wereld tracht te dragen)

Het goede nieuws is dat je niet hoeft te kiezen. Je kunt beide zijn. Of geen van beiden. Je kunt alles zijn wat je wilt. Vandaag blij, morgen verdrietig, wat er op dat moment het beste bij je past, of wat jij wenst te ervaren. Maar ervaar het wél, als onderdeel van jezelf. Voel je Zelf. Ervaar je Zelf, maar vooral: WEES JEZELF!