Mijn naam is Willeke en ik ben de initiatiefneemster van deze Hongarije site. Voor het jaar 2000 heb ik nooit bij het land Hongarije stil gestaan. Eerlijk gezegd wist ik niet eens precies waar het lag. Wél hadden mijn man en ik, ieder voor zich een grote droom, namelijk een eigen plekje. Voordat we elkaar kenden hadden we zelfs ieder apart een tekening gemaakt, welke aardig overeen kwamen.

Ook droomde ik regelmatig over een witte boerderij en in dat huis zag ik een standbeeld van Maria. Het balletje begon te rollen toen Harrie via internet contact kreeg met een vroegere bekende, die inmiddels een boerderijtje in Hongarije had gekocht en hier telefoon en internet had laten installeren. Van het één kwam het ander en in 2001 volgde ons eerste bezoek aan Hongarije. Per trein, wat een avontuur op zich werd, waar ik zo al een heel verhaal over kan schrijven, maar dat zal ik de lezers besparen.

Na een lange en vermoeiende reis kwamen we uiteindelijk op het land van onze vriendin terecht, en vanaf het moment dat ik daar voet op de grond zette was ik verkocht. Het was net alsof er een energiestroom via de grond door mijn lijf heentrok en ik voelde me net als een klein kind, zo blij.

Toen we hoorden over de huizenprijzen aldaar, wisten we dat dit voor ons het enige land was waar een eigen huis binnen bereik zou liggen. Alleen kon Harrie mijn passie toen nog niet delen. Hoewel ik er tegenwoordig meer moeite mee heb, keerde ik na een fijne vakantie met een blij hart weer naar huis, om vervolgens in oktober nogmaals terug te komen. Ik zeg altijd dat ik nooit met pijn in mijn hart uit Nederland vertrek, maar wél uit Hongarije.

Harrie ging pas overstag vanaf het moment dat we ons stekkie daar gevonden hebben. We stonden voor een (voor ons betaalbaar) stukje land en hij begon als het ware als een jonge hond voor het hek langs te rennen, en toen we eenmaal voet op het landje zetten was het net alsof we in de grond verankerd raakten.

Achteraf gezien had dit grotendeels te maken met de vele molshopen, maar op dat moment gaf het ons het gevoel dat we hier thuishoorden.

De witte boerderij waar ik van droomde had nog een aantal bijgebouwen en wordt hier een Tanya genoemd. Het Mariabeeld uit mijn dromen viel op zijn plek na een bezoek aan het nabijgelegen Mariabedevaartsoord en het feit dat er heel veel beelden van Maria in Hongarije te vinden zijn.

Ik heb inmiddels, haast bij toeval, uit kunnen vogelen waarom Maria hier zo'n bijzondere plaats inneemt. Dit verhaal is terug te vinden in de rubriek Traditie & Religie. Ik zie het zo, dat ik naast mijn vaderland in Hongarije mijn moederland heb gevonden. De aankoop van het huis is met veel problemen gepaard gegaan, en als we dat destijds geweten hadden, vraag ik me af of we ons er nog aan gewaagd hadden, maar soms moet je niet alles van tevoren (willen) weten. Het is net als een verliefdheid; we weten precies wat we in een partner zoeken, totdat we iemand tegenkomen en het verstand (tijdelijk) buiten spel gezet wordt. We waren even vergeten dat we géén huis aan de weg wilden, maar wél electriciteit.

U raadt het al; we zitten langs een (drukke) doorgangsweg, we hebben géén electriciteit en de kosten om dat aan te laten leggen ligt boven onze begroting. Iedere liter water die we verbruiken wordt door ons eigenhandig opgepompt, maar de tijd die we hier doorbrengen behoort tot de gelukkigste van ons leven. Als we er zijn, verblijven we 95% van de dag buiten; overdag in de tuin of op de veranda en 's avonds bij het open vuur.

Tuinieren doe ik zo natuurlijk mogelijk, waarbij ik veel belang stel in het verbeteren van de grond en het verzorgen van een natuurlijke leefomgeving voor de, daar van nature voorkomende beesten. Snoeihout en onkruid wordt op de houtwallen rond het terrein gestapeld, waardoor meteen het probleem van de omheining opgelost wordt. De achteruitgang hebben we op deze manier ontoegankelijk gemaakt voor vrachtauto's die niet komen leveren.......

Planten selecteer ik op de overlevingskansen zonder toevoeging van water. Dat levert soms wat frustratie op, maar over het algemeen ook verrassende resultaten. Wist u bijvoorbeeld dat pronkbonen mooie rode bloemen geeft, en de vruchten als snijbonen te een zijn? Daarnaast verschaft de tuin me eindeloos materiaal voor mijn andere hobby; foto's maken.

Ons land biedt ons verschillende rijkdommen, die we met genoegen delen met zijn andere bewoners. De kersenbomen zijn zo overvol dat we het niet tijdig weggeplukt (en gegeten) krijgen en ooit wel eens een zongewarmde perzik gegeten, recht van de boom?

We hebben al een jonge fazant gehad, die op een gegeven moment al scharrelend ons terrein op kwam, na verloop van enkele dagen ons overal achtervolgde. De eekhoorn zien we soms vanaf de veranda aan een pruim peuzelen en de eerste keer dat we noten raapten kregen we een protesteren geschreeuw te horen.

Ook werden we eens verrast door een hert, dat rakelings lang ons heen de weg op schoot. De weg, die sinds eind 2005 overigens tot B-weg gedegradeerd is, aangezien de nieuwe tolweg een groot deel van het verkeer omleidt. Een leuk opstekertje na de tegenvallende inbraken waar ook wij slachtoffer van zijn geworden.

We zouden het liefst, net als vele Hongarijegangers, ons hier permanent vestigen, maar het huis is 's winters niet bewoonbaar en ook in ons persoonlijke leven past een definitieve emigratie (nog) niet. We wachten geduldig onze tijd af en zien hoe de zaken zich ontwikkelen. De aanleg van de nieuwe weg is in ieder geval een stap in de goede richting.

De komst van het internetcafé in het nabijgelegen stadje en de aanschaf van een laptop hebben de weg opengelegd om mijn werk via internet ook in Hongarije uit te voeren. We mogen bij kennissen gebruik maken van de stroom, en de overige electriciteit halen we uit een accu, waarbij we terloops richting zonne-energie lonken....

Harrie en ik hebben altijd gezegd dat als we onze plek zouden vinden, we samen zouden gaan wonen, en inmiddels zijn we al weer een aantal jaren getrouwd. Ook hebben we kans gezien onze kunst in Hongarije tentoon te stellen, wat een ervaring op zich was. Een verblijf in Hongarije is inmiddels een terugkerende happening waar reikhalzend naar wordt uitgekeken.